کشف ژن بیماری ام اس می تواند منجر به ایجاد درمان های بهتر شود

به گزارش سرطان نیوز، در مطالعه روی بیش از ۲۲۰۰۰ فرد مبتلا به ام اس، محققان دریافتند افرادی که دارای یک نوع ژنتیکی خاص بودند با روند سریع‌تر زوال حرکتی مواجه بودند: آنها به طور متوسط حدود چهار سال زودتر از افرادی که این نوع ژنتیکی را نداشتند نیاز به استفاده از کمک برای راه رفتن داشتند.

کارشناسان گفتند این یافته اولین گام کلیدی برای توسعه درمان‌های جدید برای کُند کردن دوره ام اس است.

در مورد ژن‌هایی که افراد به ارث می‌برند کاری نمی‌توان انجام داد، اما درک ژنتیک پیشرفت ام‌اس می‌تواند به محققان این امکان را بدهد که داروهای جدیدی تولید کنند که مکانیسم‌های اساسی را هدف قرار می‌دهند.

«سرجیو بارانزینی،» استاد نورولوژی در دانشگاه کالیفرنیا و محقق ارشد این مطالعه، گفت: «راه از تحقیقات پایه تا دستیابی به یک داروی جدید، طولانی است، اما این اولین قدم مهم است.»

ام اس یک اختلال عصبی است که در اثر حمله نادرست سیستم ایمنی به میلین خود بدن، غلاف محافظ اطراف رشته‌های عصبی در ستون فقرات و مغز ایجاد می‌شود. از آنجایی که سیستم عصبی مرکزی تحت تأثیر قرار می‌گیرد، علائم ام اس می‌تواند گسترده باشد. اما از جمله شایع‌ترین آنها می‌توان به خستگی، مشکلات بینایی، ضعف عضلانی، بی حسی و مشکل در تعادل و هماهنگی اشاره کرد.

اکثر افراد مبتلا به ام اس در ابتدا با فرم عود کننده- فروکش کننده تشخیص داده می‌شوند که در آن علائم برای یک دوره شعله ور می‌شوند، سپس بهتر می‌شوند. با گذشت زمان، بسیاری از آنها به ام اس پیشرونده ثانویه مبتلا می‌شوند، جایی که عملکرد آنها به طور پیوسته بدتر می‌شود. حدود ۱۵ درصد از افراد مبتلا به ام اس پس از بروز اولین علائم مستقیماً وارد دوره پیش رونده می‌شوند.

بارانزینی گفت: «مشخص نیست که چرا برخی از افراد مبتلا به ام اس در نهایت طی ۱۰ سال از ویلچر استفاده می‌کنند، در حالی که برخی دیگر هنوز می‌توانند در ماراتن شرکت کنند. اما محققان به دخیل بودن استعداد ژنتیکی در این امر مشکوک هستند.»

تاکنون، تحقیقات بیش از ۲۰۰ ژن را کشف کرده اند که با خطر ابتلا به ام اس مرتبط هستند و همه به نوعی با عملکرد سیستم ایمنی ارتباط دارند.

بارانزینی گفت: «اما هیچ یک از این ویژگی‌های ژنتیکی با پیشرفت ام اس مرتبط نیست. و این باور وجود دارد که شدت ام اس مربوط به عملکرد سیستم ایمنی بدن نیست، بلکه مربوط به سیستم عصبی مرکزی و توانایی آن در مقاومت در برابر حمله غیرطبیعی سیستم ایمنی است.»