ورزش و مشکلات پیش روی دانشجویان

به گزارش خبرنگار سرطان نیوز، ۲۰ سپتامبر، ۲۹ شهریور ماه روز جهانی ورزش دانشگاهی نامگذاری شده است این روز به تایید یونسکو رسیده ودر تقویم جهانی نیز ثبت شده است.

روز جهانی ورزش دانشگاهی صحنه‌ای برای ترویج ارزش‌های ورزش دانشگاهی در گوشه گوشه دنیا است.

مجارستان با اجرای ۱۶۰ رویداد ورزشی و مشارکت ۱۸۰ هزار نفر، فعال‌ترین فدراسیون ورزش دانشجویی شناخته شد و روسیه با مشارکت ۴۵ هزاردانشجو در جایگاه دوم قرار گرفت.

نکته مهمی در اینجا قابل ذکر است که هیچ محدودیتی برای انجام فعالیت‌های ورزشی وجود ندارد. هدف اصلی این روز، تاکید برنقش دانشگاه‌ها درآموزش از طریق ورزش است، و به نوعی یکی از رویداد‌های فرهنگی ورزشی محسوب می‌شود.

از دیگر اهداف این رویداد، باز کردن درب دانشگاه‌ها به روی شهروندان است.

چرا ۲۰ سپتامبر بعنوان روز جهانی ورزش دانشگاهی انتخاب شده است؟

چون بیشتر دانشگاه‌های سراسر جهان در این تاریخ آغاز به کار می‌کنند. علاوه بر این در سال ۱۹۲۴ در این روز اولین رقابت قهرمانی دانشجویان جهان در ورشو لهستان برگزار شد.

تمرکز اصلی روز جهانی ورزش دانشگاهی بر نقش دانشگاه‌ها در آموزش مهارت‌های اجتماعی به جوانان از طریق ورزش است.

اما در سال ۲۰۱۸ از ۱۹۷ کشور عضو فیزو (فدراسیون بین‌المللی ورزش‌های دانشگاهی) فقط ۹۷ فدارسیون ملی ورزش دانشجویی این روز را جشن گرفتند. ایران یکی از این ۹۷ کشور بود.

در ایران دانشگاه‌های شهید بهشتی تهران، پیام نور و دانشگاه رازی کرمانشاه از دانشگاه‌های پیشرو در گرامیداشت این روز مهم بوده اند که به مناسبت گرامیداشت این روزبرنامه‌های تجلیل، معرفی رشته‌های ورزشی جدید، همایش‌های پیاده روی و مسابقات ورزشی به نحو مطلوبی برگزار کردند. رئیس فیزو طی نامه‌ای از فدارسیون ملی ورزش دانشجویی ایران تشکر کرد.

ورزش و دانشگاه دو عضو جدانشدنی از جامعه هستند که توسعه آن‌ها برای پیشبرد اهداف و رسیدن به سلامت اجتماعی جز ارکان اساسی است. حال اگر بتوان از این دو اهرم برای کمک به یکدیگر استفاده کرد، می‌توان جوان جامعه را برای راه رسیدن به قله‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و ورزشی همراهی کرد.

بیشتر بخوانید

عدم اختصاص ردیف مستقل بودجه برای ورزش در دانشگاه‌ها

فدراسیون ورزش‌های دانشگاهی یک فدراسیون جهانی است که برای پیشبرد اهداف خود، احتیاج به حمایت‌های لازم دارد. این امر نیازمند یک بازتعریف جدیدی از ورزش دانشجویی است تا ورزش دانشگاهی را به شان و منزلت واقعی خود نزدیک کند، زیرا ورزش دانشگاهی با توجه به پتانسیل بالایی که دارد می‌تواند ورزش کشور را تغذیه و شکوفا ساخته و از سوی دیگر با استفاده از انرژی شور و جوانی دانشجو، او را برای رسیدن به قله‌های کشوری ترغیب کند.

هاشم داداش‌پور، معاون وزیر علوم و رئیس سازمان امور دانشجویان در این خصوص تصریح می‌کند: سه مجموعه فدراسیون ورزش‌‎های دانشگاهی، اداره کل تربیت بدنی سازمان امور دانشجویان و پژوهشگاه علوم ورزشی به مثابه سه بعد یک مثلث هستند که با استفاده از ساختار آن‌ها می‌توانیم تحرک جدی را در بخش ورزش دانشگاهی شاهد باشیم و نیازمند همت همگان است.

او همچنین تاکید می‌کند: باید تحرک بیشتری به ورزش دانشجویان بویژه دختران ببخشیم و دانشجویان بیشتری به ورزش اقبال نشان دهند تا به موجب آن سهم ورزش دانشجویان در کل کشور افزایش یافته و مشکلات جسمی حرکتی دانشجویان بخصوص در دختران بهبود پیدا کند، با توجه به امکانات ورزشی خوبی که در دانشگاه‌های کشور وجود دارد، باید تلاش کنیم همه دانشجویان به ورزش روی بیاورند و ورزش دانشجویان کشور به معنی واقعی احیا شود.

شرایط ورزش‌های دانشجویی چگونه است؟ تا چه حد به آن پرداخته می‌شود؟

یکی از دانشجویان بیرجندی گفت: تا قبل از کرونا شرایط ورزش در دانشگاه بد نبود و می‌‍توان گفت استقبال خوبی انجام می‌شد. البته مشکلاتی هم مطرح بود، اما در دوران کرونا با مجازی کردن مسابقات صرفا چراغ رشته‌ها را روشن نگه داشتند. همین وقفه حدود دو ساله ضربه بسیار سنگینی را به ورزش کشور به خصوص ورزش دانشگاهی وارد کرد. اکنون دانشجو تنها فکرش مشغول درس شده و امسال تعداد دانشجویان ورزشکار به طور حداکثری ۲۰ درصد سالیان قبل شده است.  

احمدی افزود: به ورزش باید در دو بعد پرداخته شود. یکی موضوع قهرمانی است که طبیعتا خود ورزشکاران به دنبال آن به طور حرفه‌ای می‌روند. از سوی دیگر یکی از مباحثی که ما بیشتر با دانشگاه در آن خصوص تعامل می‌کنیم، ورزش همگانی است. متأسفانه در بعد همگانی ورزش به‌طوری که باید کار نشده و مشکلات بسیار است.  

او ادامه داد: در ابتدا باید به سراغ اساتید تربیت بدنی برویم. سیستم آموزشی این حوزه قدری نامنظم عمل کرده و باید به طور هماهنگ همه دانشجویان مجبورا در ۳ ترم نخست واحد‌های تربیت بدنی را بگذرانند تا برای پیوستن به تیم‌ها زمان داشته باشند. از سوی دیگر متاسفانه از اساتیدی استفاده می‌شود که ترغیب و انگیزه ورزشی دانشجو اهمیتی برایشان ندارد. دانشجویان نیز با بهانه مختلف نمره خود را پروژه‌ای کسب می‌کنند. ارائه استاد در کلاس تربیت بدنی برای رسیدن به سلامتی و کمک به ضعف‌ها، می‌تواند از مشوق‌های دانشجویان باشد. به عقده من تا زمانی که از ظرفیت کامل امکانات و تجهیزات استفاده نشود، ساختن مجدد اولویت نیست. اولویت اول ترغیب دانشجو به ورزش است.

ورزش ابتدایی پایه و زیربنا است. زمانی که در ورزش دانش‌آموزی خللی به وجود بیاید و دانش‌آموز از ابتدا پایه ضعیفی داشته باشد، قطعا در دانشگاهی نیز ضعیف‌تر عمل خواهد کرد. در دانشگاه به یکباره با یک تست دو میدانی بسیار سخت مواجه می‌شویم.

در حالی که در مدارس باید آموزش داده شود که به این مورد کمتر پرداخته می‌شود. حتی اگر دانش‌آموز ۱۲ سال تحصیلی خود را نیز به ورزش مشغول باشد، با این سیستم ورزش دانشجویی برای ادامه ورزش ترغیب نمی‌شود.  

احمدی گفت: پیش از این مسابقات در سطح قهرمانی برگزار می‌شد، اما اکنون رشته‌ها را افزایش داده و به سطح ورزش همگانی رساندند. ورزش‌هایی مانند فوتبال دستی، طناب‌کشی و دارت به رشته‌های دیگر اضافه شد تا تعداد بیشتری از دانشجویان را همراه کنند این از اقدامات بسیار خوب و مثبت انجام شده است. البته باز هم به عقیده من مسابقات بین دانشگاهی همچنان نیاز به توسعه دارد. فکر می‌کنم اگر از لحاظ جوایز مالی توجه بیشتری شود، جنبه تشویقی بهتری نیز داشته باشد.  

از آنجا که دانشجو یک فعال سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است، با توجه به اخلاق ورزشی می‌تواند اثرگذارترین در جامعه باشد. افسردگی جوانان کمتر و اعتماد به نفس آن‌ها بالا خواهد رفت.

احمدی ادامه داد: در ورزش عمومی دانشگاه یک‌سری تست‌هایی، چون انعطاف، دو ۸۰۰ متر و پرش گرفته می‌شود و از به سبب وجود میزان نمره‌دهی، باعث می‌شود دانشجویان رقبتی به این واحد‌ها نداشته باشد، فکر می‌کنم اگر معیار نمره‌دهی در تربیت‌بدنی نباشد، میزان انگیزه برای این درس بیشتر خواهد شد.