درمان بیماران مسن مبتلا به سرطان؛ اهمیت ارزیابی سالمندی و مراقبت بیمارمحور

به گزارش گروه سرطان، سرطان نیوز،با افزایش تعداد بیماران مسن مبتلا به سرطان، رشته‌های انکولوژی با چالش مدیریت بیمارانی مواجه هستند که دارای چندین بیماری مزمن هستند، در حفظ استقلال خود مشکل دارند، ممکن است دچار ضعف شناختی باشند و همچنین به عوارض جانبی آسیب‌پذیرتر باشند. این واقعیت، در کنار برداشت‌های عوامانه از بیماری سرطان و سالمندی، کار را برای پزشکان انکولوژی و جراحان شاغل در این فیلد سخت‌تر می‌کند. برخلاف باور عمومی، صرف سالمندی مانعی برای انجام شیمی‌درمانی، جراحی یا پرتودرمانی و سایر درمان‌های نوین نیست. جیمی کارتر، رئیس‌جمهور پیشین آمریکا، در سن ۸۹ سالگی متوجه ابتلای خود به سرطان ملانوم متاستاتیک به مغز و کبد شد و تحت درمان با داروی کیترودا طی یک مطالعه کارآزمایی بالینی قرار گرفت و تا امروز که در سن صد سالگی به سر می‌برد، برخلاف انتظار اولیه زنده است.

جمعیت کشور در حال پیر شدن است و با افزایش بار سرطان، نیاز به خدمات تخصصی و برنامه‌هایی برای پاسخگویی به این نیازها نیز افزایش می‌یابد. رفتار بالینی برخی تومورها با افزایش سن تغییر می‌کند و فرآیند پیری معمولاً تغییرات فیزیولوژیکی را به همراه دارد که به کاهش عملکرد اندام‌ها منجر می‌شود. سن عملکردی بیماران ممکن است با سن تقویمی آن‌ها متفاوت باشد و این تفاوت باید در فرآیند تصمیم‌گیری برای درمان سرطان در نظر گرفته شود. برخی از بیماران مسن ممکن است به اندازه بیماران جوان‌تر قوی باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است افت اندک در ذخایر فیزیولوژیکی داشته باشند و برخی نیز دچار ضعف باشند. ضروری است که بیمارانی را که قوی و به‌طور بالقوه مقاوم‌تر هستند شناسایی کنیم، چرا که احتمال بیشتری دارد که از درمان استاندارد بهره‌مند شوند. بزرگسالان مسن سالم دارای بیماری‌های مزمن کم، بدون نقص عملکردی و اندکی (یا بدون) سندرم‌های سالمندی مانند افتادن یا زوال عقل هستند. در مقابل، بیماران ضعیف دارای چندین بیماری مزمن هستند، در حفظ استقلال خود مشکل دارند، ممکن است دچار اختلال شناختی باشند و بسیار بیشتر در معرض عوارض نامطلوب و مسمومیت‌های ناشی از درمان باشند. در نتیجه، بیماران ضعیف ممکن است از مزایای درمان های شدید بهره مند نشوند.

انجمن‌های ملی و بین‌المللی توصیه کرده‌اند که تمامی بیماران مسن مبتلا به سرطان، تحت ارزیابی سالمندی (GA) قرار گیرند تا مشکلات درمان‌نشده شناسایی شده و مداخلاتی برای بهبود وضعیت عملکردی آن‌ها معرفی شود که ممکن است باعث بهبود بقای بیمار گردد. مدل‌های پیش‌بینی متعددی توسعه یافته‌اند و شواهد نشان داده‌اند که بین اطلاعات حاصل از GA و عوارض مرتبط با درمان ارتباط وجود دارد. انجام ارزیابی‌های جامع سالمندی و مداخلات مؤثر بر اساس GA برای انکولوژیست‌ها ممکن است به دلیل فقدان مهارت‌های لازم، محدودیت‌های زمانی یا منابع محدود چالش‌برانگیز باشد.

مراقبت بیمارمحور به هدف اصلی سیستم مراقبت‌های بهداشتی کشور تبدیل شده است. مؤسسه پزشکی، مراقبت بیمارمحور را به عنوان «ارائه مراقبتی که به ترجیحات، نیازها و ارزش‌های فردی بیمار احترام بگذارد و پاسخگو باشد و اطمینان حاصل کند که ارزش‌های بیمار هدایت‌گر تمامی تصمیمات بالینی هستند» تعریف کرده است. روش‌های بیمارمحور به‌ویژه برای بیمار مسن مبتلا به سرطان که مراقبت از او اغلب شامل چندین پزشک و استفاده از درمان‌های بالقوه سمی است، اهمیت دارد. برای این بیماران، ارزیابی عملکرد، شناخت و سایر حوزه‌های ارزیابی جامع سالمندی برای مراقبت بیمارمحور اساسی است.

در این مقاله، توضیح می‌دهیم که چگونه خدمات سالمندی مرکز سرطان Memorial Sloan Kettering با بیمار مسن مبتلا به سرطان کولون، از زمان ارائه تا پایان زندگی، برخورد می‌کند و اهمیت GA در مراحل مختلف درمان سرطان و چگونگی استفاده از مدل‌های پیش‌بینی برای تنظیم درمان را نشان می‌دهیم. نیازها و ترجیحات بیمار در مرکز فرآیند تصمیم‌گیری قرار دارند. توسعه یک برنامه مراقبتی همیشه باید شامل ترجیحات بیمار باشد، اما این موضوع به‌ویژه در بیماران مسن مبتلا به سرطان اهمیت دارد زیرا رویکرد مبتنی بر بیماری ممکن است نیازهای غیرسرطانی بیمار را نادیده بگیرد. همچنین در مورد ارزش افزوده مدیریت مشترک بین انکولوژیست و پرستار متخصص سالمندان و امکان‌پذیری تطبیق عناصر این مدل در تمرینات پرمشغله انکولوژی بحث خواهیم کرد.

برای ارائه مراقبت مؤثر با رویکرد بیمارمحور در طول فرآیند سرطان، نیاز به مراقبت و ارتباطات بین‌رشته‌ای است.

شرح مورد بیمار ۸۸ ساله مبتلا به سرطان کولون

بیمار خانمی ۸۸ ساله با سابقه پزشکی شامل فشار خون بالا، آرتروز و بیماری بازگشت اسید به مری است که با شکایت از درد شکم و کم‌خونی مراجعه کرده است. در کولونوسکوپی، توده‌ای در کولون صعودی مشاهده شد. نتیجه پاتولوژی با آدنوکارسینومای تمایزیافته متوسط همخوانی داشت. وی برای درمان به سرویس جراحی کولورکتال در MSKCC مراجعه کرد.

همی‌کولکتومی به‌عنوان روش استاندارد درمان در نظر گرفته شد و وی برای ارزیابی پیش از عمل به سرویس سالمندی ارجاع داده شد.

مدیریت قبل از عمل

بیماران مسن جراحی‌شده با سرطان آسیب‌پذیری‌های خاصی دارند که نیاز به ارزیابی فراتر از ارزیابی‌های معمول قبل از عمل دارند. ذخیره فیزیولوژیکی کاهش‌یافته بیمار سالمند همیشه آشکار نیست و ابزارهای ارزیابی رایج مثل وضعیت عملکرد کارنفسکی برای پیش‌بینی خطر جراحی حساسیت کافی ندارند. متخصصان سالمندی از ارزیابی سالمندی (GA)، که یک ارزیابی چندرشته‌ای است، استفاده می‌کنند که اغلب اطلاعاتی را آشکار می‌کند که تنها با تاریخچه و معاینه بدنی به دست نمی‌آید. ارزش آن در پیش‌بینی نتایج جراحی به‌طور گسترده‌ای گزارش شده است. کالج جراحان آمریکا در همکاری با انجمن سالمندی آمریکا دستورالعمل‌های بهترین روش را برای شناسایی بیماران پرخطر، پیشگیری از عوارض نامطلوب بعد از عمل و دستیابی به مراقبت بهینه از بیماران مسن جراحی‌شده با انجام GA پیش از عمل ایجاد کرده است. با این حال، یک مطالعه اخیر نشان داده است که تنها ۶٪ از جراحان به‌طور معمول GA قبل از عمل را انجام می‌دهند.

در MSKCC، یک ابزار ارزیابی الکترونیکی مختصر به نام ارزیابی سریع تناسب الکترونیکی (eRFA) توسعه داده شده است که داده‌های گزارش‌شده توسط بیمار را با استفاده از ابزارهای معتبر موجود در GA جمع‌آوری می‌کند. eRFA به‌عنوان استاندارد مراقبت برای تمامی بزرگسالان مسن که در کلینیک‌های سالمندی ارزیابی می‌شوند، تعیین شده است.

بیمار علاوه بر ارزیابی‌های معمول قبل از عمل، تحت GA قرار گرفت. وی به‌عنوان بیماری سالم شناخته شد. وی بیماری‌های مزمن کمی داشت و تنها یک‌بار برای آپاندکتومی بستری شده بود و تنها داروهای مصرفی او شامل دو آنتی‌هیپرتنسیو و یک مهارکننده پمپ پروتون بود. وی کاهش وزن نداشت و قادر به مراقبت از خود بود. غربالگری برای نقص شناختی منفی بود و حمایت اجتماعی خوبی داشت. علائم حیاتی، معاینه بدنی و داده‌های آزمایشگاهی نرمال بودند. نتایج eRFA در جدول ۱ ارائه شده است. بیمار تحت همی‌کولکتومی قرار گرفت.

درمان جراحی در بیمار مسن مبتلا به سرطان

بیش از نیمی از بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال بالای ۶۵ سال سن دارند و تقریباً ۷۰ درصد آن‌ها در مراحل اولیه بیماری هستند که در این مرحله، جراحی روش اصلی درمان است. سن به‌تنهایی نباید عامل کاهش شدت درمان باشد. با این حال، بیماران مسن ممکن است با مشکلات جدی مانند بیماری‌های قلبی عروقی و ریوی روبه‌رو شوند که بر مرگ‌ومیر و عوارض بعد از عمل تأثیر می‌گذارد. انتخاب دقیق بیماران برای جراحی اهمیت دارد زیرا بیماران مسن‌تر و ضعیف بیشتر در معرض خطر عوارض هستند. مدل‌های مختلفی برای پیش‌بینی مرگ‌ومیر و عوارض بعد از عمل در جمعیت عمومی و سالمندان ایجاد شده‌اند (مانند مدل POSSUM). ابزار ارزیابی قبل از جراحی سرطان در سالمندان (PACE) برای تصمیم‌گیری در مورد امکان‌پذیری جراحی بیماران مسن مبتلا به سرطان بسیار ارزشمند است.

در MSKCC، علاوه بر eRFA، از ماشین‌حساب پیش‌بینی خطر برنامه ملی بهبود کیفیت جراحی کالج جراحان آمریکا برای ارزیابی احتمال نتیجه نامطلوب استفاده شد. خطر عوارض بعد از عمل برای این بیمار به‌طور متوسط بود؛ اما احتمال سه برابر بیشتری برای ترخیص به مرکز نگهداری یا مرکز توان‌بخشی نسبت به شخصی با خطر متوسط داشت (۲۲٫۱٪ در مقابل ۸٫۱٪). این خطر با بیمار و اعضای خانواده‌اش مطرح شد که آن‌ها نیز آمادگی لازم برای حمایت از او را داشتند.

مدیریت پس از عمل

بهبودی بعد از عمل بیمار بدون مشکل بود و مدت اقامت او ۵ روز بود. خدمات سالمندی بیمار را به‌همراه سرویس جراحی کولورکتال در دوران پس از عمل مدیریت کردند. اقدامات پیشگیری از هذیان مورد تأکید قرار گرفت؛ فیزیوتراپیست توانست او را در روز اول بعد از عمل وادار به حرکت نماید. با توجه به نرخ بهبودی و وجود حمایت در خانه، بیمار بدون نیاز به خدمات اضافی ترخیص شد. پاتولوژی جراحی نشان داد که بیمار در مرحله T2N0M0 قرار دارد و هیچ‌یک از ۲۵ غده لنفاوی برداشت‌شده مثبت نبود.

پس از عمل، بیماران مسن در معرض خطر بیشتری برای عوارض اضافی هستند که به‌عنوان «خطرات بستری» شناخته می‌شوند و شامل هذیان، سوءتغذیه، زخم‌های فشاری، افتادن، استفاده از محدودیت‌ها، کاهش عملکرد، اثرات نامطلوب دارویی و مرگ می‌باشد. یک‌سوم از سالمندان بستری‌شده، دچار ناتوانی جدیدی می‌شوند و حداقل ۲۰ درصد از بیماران مسن در طول بستری هذیان را تجربه می‌کنند. هذیان پس از عمل مدت اقامت، هزینه‌ها، عوارض و مرگ‌ومیر را افزایش می‌دهد. همچنین این مسئله یک عامل خطر برای نهادینه شدن است که ممکن است تغییر در کیفیت زندگی باشد و منبع بزرگی از نگرانی برای خانواده بیمار باشد.

بیماران مسن مبتلا به سرطان و خانواده‌هایشان باید در مورد احتمال هذیان پس از عمل آگاهی داشته باشند تا بتوانند از لحاظ روانی آماده باشند.

در MSKCC، سرویس سالمندی بیماران بستری‌شده بر مدیریت کافی درد از طریق آموزش به بیمار و خانواده‌اش درباره استفاده از آنالژزیا تحت کنترل بیمار، تحرک زودهنگام و مداخلات کاهش خطر هذیان تمرکز دارد.

مدیریت در خانه

پس از ترخیص، بیمار به خانه خود در ایالت دیگری بازگشت. تقریباً یک سال بعد، او به یک انکولوژیست محلی مراجعه کرد و به بیماری متاستاتیک صفاقی دچار شده بود. وی با کاپسیتابین ۵۰۰ میلی‌گرم دوبار در روز درمان شد. وی با شکایت از درد شکم، تهوع و استفراغ به اورژانس مراجعه کرد و انسداد روده کوچک به دلیل پیشرفت بیماری در محل آناستوموز ایلئوکولیک تشخیص داده شد. یک استنت قرار داده شد و بیمار برای مراقبت‌های تسکینی معرفی شد. خانواده تصمیم گرفتند برای مشاوره به مرکز انکولوژی سیستم گوارش MSKCC مراجعه کنند.

در زمان ارزیابی، بیمار به‌تدریج از جراحی قرار دادن استنت بهبود می‌یافت. اشتهای او ضعیف بود و بین ۷ تا ۱۰ پوند کاهش وزن داشت؛ سطح آلبومین او ۲٫۴ گرم در دسی‌لیتر بود. راه رفتن او نامتعادل بود. سی‌تی اسکن وجود توده‌های سرطانی در صفاق و ضایعات متاستاتیک در ریه‌ها را نشان داد. انکولوژیست مشاور MSKCC گفت‌وگوهای گسترده‌ای با بیمار در مورد طول عمر ناشی از سرطان در زمینه طول عمر کلی او، اهداف و ارزش‌های بیمار در مورد مدیریت سرطان و مزایا و خطرات شیمی‌درمانی انجام داد. از آنجا که اهداف بیمار با تمایل به درمان همخوانی داشت، وی برای دریافت مشاوره درباره مدیریت علائم و مراقبت‌های حمایتی به خدمات سالمندی ارجاع داده شد. یک ارزیابی سالمندی با استفاده از eRFA انجام شد. بر اساس نتایج این ارزیابی، بیمار به یک متخصص تغذیه و فیزیوتراپیست ارجاع داده شد.

پیش‌بینی سمیت شیمی‌درمانی در بیمار مسن مبتلا به سرطان

در دهه گذشته، GA در تصمیم‌گیری‌های درمانی تأثیرگذار بوده است، مانند کاهش شدت شیمی‌درمانی یا ارائه مراقبت‌های حمایتی اضافی. GA به بهتر تنظیم درمان شخصی برای بیمار مسن‌تر کمک می‌کند که در غیر این صورت ممکن است در معرض خطر بالاتر مسمومیت باشد. به همین دلایل، انجمن بین‌المللی انکولوژی سالمندان توصیه کرده است که یافته‌های GA باید در تصمیمات درمانی سرطان وارد شود.

میزان جامعیت و جزئیات GA بستگی به استفاده موردنظر و منابع موجود دارد. برای طبقه‌بندی خطر قبل از شیمی‌درمانی، ابزارهای مختصر بر پایه GA کارآمد هستند و خطر پیش‌بینی‌شده سمیت شیمی‌درمانی را تعیین می‌کنند. گروه تحقیقات سرطان و پیری، یک مدل پیش‌بینی که شامل متغیرهای GA و متغیرهای جمعیت‌شناختی و بالینی بیمار است، توسعه داده و به‌تازگی تأیید کرده است که سمیت درجه ۳ تا ۵ را در اثر شیمی‌درمانی پیش‌بینی می‌کند.

با استفاده از ابزار گروه تحقیقات سرطان و پیری، خطر پیش‌بینی‌شده سمیت شیمی‌درمانی در درجات ۳ تا ۵ برای بیمار در دوز کاهش‌یافته تک‌عاملی، دوز استاندارد تک‌عاملی، دوز کاهش‌یافته دوبلتی و دوز استاندارد دوبلتی به ترتیب ۵۸٪، ۷۲٪، ۷۲٪ و ۸۲٪ بود. طبق تصمیم مشترک با بیمار و خانواده، وی ابتدا با دوز کاهش‌یافته تک‌عاملی فلورویوراسیل درمان شد: ۶۰۰ میلی‌گرم در مترمربع تزریق وریدی مداوم و ۲۰۰ میلی‌گرم در مترمربع به‌صورت تزریق وریدی. هم‌زمان، بیمار به‌طور منظم توسط پرستار متخصص سالمندی (GNP) برای مراقبت حمایتی تحت نظر قرار گرفت.

مدل مراقبت مشترک بین انکولوژیست و پرستار متخصص سالمندان (GNP)

در MSKCC، یک مدل مراقبت مشترک بین انکولوژیست و GNP برای ارائه مراقبت به بیماران مسنی که چندین بیماری همراه دارند و در حال دریافت درمان سرطان هستند، وجود دارد. این مدل شامل همکاری بیمار تا حد توان وی، سیستم پشتیبانی شخصی بیمار، انکولوژیست و یک پرستار متخصص سالمندی (GNP) است که در صورت وجود، با ارائه‌دهنده مراقبت‌های اولیه بیمار (PCP) نیز ارتباط دارد. برنامه مراقبت به‌صورت مشترک توسعه داده می‌شود تا اهدافی همسو و بیمارمحور ایجاد شود. تعداد متخصصان سالمندی فعال در ایالات متحده محدود است و دانش تخصصی آن‌ها باید به نحوی استفاده شود که تا حد ممکن به بیماران بیشتری کمک شود. GNPها در موقعیت مناسبی قرار دارند تا نیازهای مراقبتی سالمندی در جمعیت بیماران مبتلا به سرطان را پوشش دهند. در MSKCC، GNPها در چهار نوع مداخله دخیل هستند: آموزش، پیشگیری، مراقبت‌های حمایتی و مدیریت علائم. آن‌ها بر ارزیابی زودهنگام علائم، مداخلات به‌موقع، پیگیری فعالانه و هماهنگی مراقبت‌ها تمرکز دارند.

دوره درمان

بیمار دوز کاهش‌یافته فلورویوراسیل را به‌خوبی تحمل کرد. از طریق ویزیت‌ها و تماس‌های تلفنی با GNP، چندین موضوع بررسی شد: اثرات جانبی درمان (زخم‌های دهانی، بثورات پوستی، تهوع)، فشار خون بالا کنترل‌نشده، یبوست، بی‌اشتهایی و کاهش وزن، کمبود ویتامین D، پوکی استخوان و وضعیت عملکردی. سطح عملکرد او بهبود یافت و حتی توانست به خانواده خود در ایالت دیگر سر بزند. پس از ۱۰ ماه دریافت فلورویوراسیل، اسکن‌ها پیشرفت بیماری را نشان دادند و درمان وی به دوز کاهش‌یافته ایرینوتکان تغییر یافت. دو ماه بعد، بیماری وی پیشرفت نشان داد و پس از مشاوره با بیمار و خانواده، موافقت کردند که با دوز کاهش‌یافته رگورافنیب درمان شوند. با مراقبت‌های حمایتی ارائه‌شده توسط GNP، بیمار برای ۱۴ ماه پس از مراجعه به خدمات انکولوژی دستگاه گوارش MSKCC با بیماری متاستاتیک، هیچ بستری نداشت. دو ماه پس از درمان با رگورافنیب، بیمار در بیمارستان بستری شد و انسداد روده کوچک تشخیص داده شد. مراقبت‌های تسکینی مشاوره شد و مراقبت‌های هاسپیس پیشنهاد گردید. بیمار چهار هفته بعد به‌آرامی در منزل خود درگذشت.

حفظ و بهبود فعالیت عملکردی و کیفیت زندگی بیماران مسن مبتلا به سرطان در طول دوره درمان بسیار مهم است. در حالی که انکولوژیست بیشتر بر مدیریت سرطان و رسیدگی به مسمومیت ناشی از شیمی‌درمانی تمرکز دارد، GNP بر سایر جنبه‌های بهزیستی بیماران مسن مبتلا به سرطان تمرکز دارد.

بحث و نتیجه‌گیری

استراتژی‌های عملی برای شناسایی وضعیت منحصربه‌فرد هر بیمار مسن مبتلا به سرطان و مدیریت مؤثر سرطان وی در زمینه مسائل متعدد غیرسرطانی مورد نیاز است. در این مطالعه موردی، مثالی از پیاده‌سازی مدل مراقبت برای بزرگسالان مسن که توسط خدمات سالمندی MSKCC اتخاذ شده است، توصیف کرده‌ایم. این مدل مراقبت بر اساس سه اصل زیر است:

1. سن تقویمی ممکن است با سن عملکردی متفاوت باشد

   اول، هم سن تقویمی و هم سن عملکردی باید ارزیابی شوند؛ این تفاوت باید تشخیص داده شود و سن عملکردی باید در فرآیند تصمیم‌گیری وارد شود تا از درمان ناکافی بزرگسالان مسن سالم یا درمان بیش‌ازحد بیماران ضعیف با امید به زندگی محدود جلوگیری شود. ارزیابی سالمندی به‌تدریج توسط جامعه انکولوژی پذیرفته شده است. انجمن‌های ملی و بین‌المللی توصیه کرده‌اند که تمامی بیماران مسن مبتلا به سرطان تحت GA قرار گیرند تا مشکلات شناسایی‌نشده آشکار شده و مداخلاتی برای بهبود وضعیت عملکردی و احتمالاً بقای آن‌ها معرفی شود. با این حال، رویکرد بهینه برای مراقبت از این جمعیت هنوز به‌طور کامل تثبیت نشده است. در بیماران مسن غیرسرطانی، GA همراه با مدیریت پس از آن بر اساس یافته‌های ارزیابی، نشان داده شده است که انواع مختلفی از نتایج مانند کاهش افت عملکرد و کاهش استفاده از منابع بهداشتی را بهبود می‌بخشد. با این حال، در بیماران مسن مبتلا به سرطان، نقش GA کمتر تثبیت‌شده است و آزمایش‌های بالینی برای توسعه پایه شواهد لازم برای حمایت از استفاده از آن در مراقبت‌های معمول انکولوژی ضروری است.

2. مراقبت بیمارمحور

   مراقبت از بیماران مسن مبتلا به سرطان اغلب به دلیل بیماری‌های همراه و داروهای متعدد از یک سو و حمایت اجتماعی متغیر و محدودیت‌های مالی از سوی دیگر، پیچیده است. این مسائل ممکن است عامل شکست درمان سرطان باشند. اولین گام در فرآیند تصمیم‌گیری درمان سرطان، پرسش از این است که «آیا بیمار با توجه به طول عمر کلی خود در معرض خطر متوسط یا بالا برای مرگ یا رنج ناشی از سرطان قرار دارد؟» اختلالات عصبی‌شناختی مانند زوال عقل و هذیان، همراه با درجه بالایی از مرگ‌ومیر و بیماری هستند و باید قبل از شروع درمان در نظر گرفته شوند. ملاحظات اخلاقی زمانی که اختلال شناختی شناسایی می‌شود، بروز می‌کند. درک چگونگی تأثیر اختلال شناختی همراه بر نتایج سرطان و غیرسرطان برای هدایت تصمیمات درمانی ضروری است.

   مراقبت باکیفیت و بیمارمحور برای بیماران و خانواده‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است. توسعه یک برنامه مراقبتی باید همیشه شامل ترجیحات بیمار باشد، اما این موضوع در بیماران مسن مبتلا به سرطان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است زیرا رویکرد مبتنی بر بیماری ممکن است نیازهای غیرسرطانی را نادیده بگیرد.

3. ارتباطات

   مراقبت از بیماران مسن مبتلا به سرطان اغلب نیازمند مشارکت چندین رشته است. برای جلوگیری از مراقبت‌های پراکنده، همه ارائه‌دهندگان درگیر باید برنامه درمانی را توسعه داده و نظارت کنند. خدمات سالمندی MSKCC مدلی از مراقبت را اتخاذ کرده است که مفهوم مراقبت مشترک توسط رشته‌های مختلف را در بر می‌گیرد اما نقش کلیدی انکولوژیست و PCP یا متخصص سالمندی را مورد تأکید قرار می‌دهد. یک رهبر تیم ضروری است تا اطمینان حاصل شود که بیمار و خانواده پیام واحدی را دریافت می‌کنند.

   در ابتدای دوره درمان، رهبر معمولاً انکولوژیست است و با پیشرفت درمان به سمت نتیجه، چه موفق و چه ناموفق، به‌تدریج این مسئولیت به متخصص سالمندی یا طب تسکینی منتقل می‌شود.

داده‌ها نشان می‌دهند که سن به‌تنهایی نباید عامل اصلی تصمیم‌گیری برای درمان در بیماران مسن مبتلا به سرطان باشد. انتخاب مناسب بیماران با در نظر گرفتن سن عملکردی، نتایج مشابهی با بیماران جوان‌تر به همراه دارد. حفظ تفکر بیمارمحور و ایجاد فرصت برای درگیر شدن بیماران مسن در انتخاب‌ها، برای ارائه مراقبت مؤثر و کارآمد ضروری است. ارتباطات میان اعضای تیم مراقبت کلید جلوگیری از مراقبت پراکنده، هزینه‌های غیرضروری و نتایج ناخواسته است. مداخلات هدفمند می‌توانند منجر به بهبود قابل‌توجهی در کیفیت زندگی بیماران مسن مبتلا به سرطان در طول فرآیند سرطان شوند.

نویسنده: دکتر پوریا عادلی متخصص رادیوانکولوژی