با این حال، این روش‌های درمانی تا حد زیادی در دسته‌ای به نام مهارکننده‌های بازرسی قرار می‌گیرند که مانع از فعالیت پروتئین‌هایی می‌شود که از حمله سلول‌های ایمنی به سلول‌های سرطانی جلوگیری می‌کنند. فقط حدود ۲۰-۳۰ درصد از بیماران سرطانی به این روش‌های درمانی پاسخ می‌دهند.
این درحالی است که این روش جدید مبتنی بر نانوذرات، مولکول شناخته شده‌ای موسوم به محرک ژن‌های اینترفرون (Sting) را فعال می‌کند، مولکولی که به یک سیگنال مولکولی به نام cGAMP پاسخ می‌دهد. هنگامی که سلول‌ها عفونت یا سلول سرطان را پیدا می‌کنند، این ترکیب در بدن تولید می‌شود و سیگنال‌های cGAMP سلول‌های ایمنی بدن را برای مقابله فرامی‌خوانند.
بیشتر بخوانید
فناوری STING چیز جدیدی نیست، اما اثربخشی آن چندان زیاد نیست. در سال ۲۰۱۷، محققان UTSW به سرپرستی پروفسور جینمینگ گائو کشف کردند که نانوذرات پلیمری که آنها طراحی کرده‌اند، به نام PC۷A ، STING را توسط CGAMP فعال می‌کنند.
این گروه تحقیقاتی آزمایش‌هایی را روی این نانوذرات انجام دادند که نشان می‌دهد این نانوذرات موجب تحریک cGAMP در دوره طولانی مدت می‌شود.
آزمایش در مدل‌های موش مبتلا به سرطان‌های مختلف نشان داد که این راهبرد ابعاد تومورها را به طور مؤثر کاهش می‌دهد و حتی در برخی موش‌ها بیماری درمان نیز می‌شود. یکی از مزیت‌های این فناوری جلوگیری از متاستاز یا گسترش تومورهای سرطانی است. گائو از محققان این پروژه گفت: درمان با این نانوذرات همچنین برای انواع تومورهای سرد که معمولاً به مهارکننده‌های بازرسی پاسخ نمی‌دهند، اثربخش است.
