توسعه سیستمی برای تزریق دقیق‌تر انسولین با فناوری نانو و هوشمند

به گزارش سرطان نیوز، بدن انسان برای داشتن انرژی در طول روز نیاز به گلوکز دارد و از طریق غذا گلوکز موردنیاز را تامین می‌کند. گلوکز برای ورد به سلول‌های بدن نیاز به هورمونی به نام انسولین دارد که در لوزالمعده تولید می‌شود. تولید نشدن انسولین باعث به‌وجودآمدن بیماری دیابت نوع ۱ می‌شود.

گروهی از محققان استرالیایی برای رفع این مشکل و آزادشدن گلوکز در خون، سیستمی را طراحی کرده‌اند که وجود انسولین پایدارتر و پاسخ‌دهنده به گلوکز (برای ورود به سلول‌های بدن) را نزدیک‌تر می‌کند که نیاز افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ را برای اندازه‌گیری سطح گلوکز رفع می‌کند.

این طرح که در مرحله پیش‌بالینی قرار دارد سیستم پیشرفته مهندسی‌شده‌ای است که انسولین را دقیقا و هوشمندانه فقط در مواقع ضرورت بدن آزاد کرده و کنترل گلوکوز خون را با اطمینان بیشتری محقق می‌سازد.

بر اساس این گزارش، درمان انسولینی فعلی بیماران را ملزم می‌کند قند خون خود را در طول روز تحت نظر داشته باشند و میزان مشخصی انسولین را چندبار در روز بر اساس مواد غذایی دریافتی، ورزش، استرس، بیماری و دیگر عوامل تزریق کنند. برخی بیماران گاه تا پنج بار در روز مجبور به ترزیق انسولین به خود می‌شوند.

البته ابزار‌های نظارت مستمر گلوکز وجود دارد که نیاز برای سوراخ کردن انگشت را از بین می‌برد یا کاهش می‌دهد و پمپ‌های انسولین به طور خودکار انسولین را وارد بدن می‌کنند؛ اما بسیار گران هستند و هنوز نمی‌توانند میزان درست انسولین مورد نیاز را اندازه‌گیری کنند.

بیشتر بخوانید

• کنترل قندخون در افراد متاهل بهتر است

این گروه از محققان استرالیایی از رشته‌های مختلف پزشکی و مهندسی و فناوری نانو و از دانشگاه‌های ملبورن، موسسه بیکر، موناش و آر. ام. آی. تی توانسته‌اند سیستمی با ذرات نانوقند تولید کنند که امکان انتقال سریع پاسخ‌دهنده به گلوکز را دارد و پایدارتر و هوشمندانه‌تر از دیگر سیستم هاست.

دکتر هو گفت از محققان این طرح که بیمار در حال درمان با این سیستم تنها نیاز به تزریق هر ۱۲ ساعت یکبار دارد و این به معنای کاهش تزریق و به احتمال زیاد بالقوه بدون نیاز به اندازه‌گیری مستمقر دارد.

پروفسور هاگرمیر نیز گفت: هنوز به تحقیقات بیشتری نیاز است، اما نتایج مراحل اولیه امیدوارکننده بوده است. وی افزود که این سیستم بر مبنای ذرات نانوقند کنترل گلوکز را به سرعت و به شکل مستمر در دو شکل متفاوت از بیماری دیابت نوع ۱ با یک تزریق ممکن می‌سازد. ذرات نانوقند به شکلی مهندسی شده که آزادسازی انسولین و جذب آن را طریق سیستم لنفاوی در خون ممکن می‌کند.

پروفسور کاوالری یکی از محققان این گروه نیز گفت که گروه متشکل از شماری از پزشک و مهندسان نانو امیدوار است که با این یافته‌ها طرح را ادامه داده و مرحله بالینی را آغاز کند.

وی افزود: این روش جدید نه تنها کارامد است بلکه زیست‌تخریب‌پذیر بوده و از مواد طبیعی استفاده می‌کند که احتمال بروز عوارض جانبی یا ضعف در سیستم ایمنی را کاهش می‌دهد.

گزارش کاملی از این دستاورد در نشریه مواد پیشرفته منتشر شده است.